Es werde…

En schöne Bescherung  

     vun Alexander Stock  

Ming Frau un ich soßen genöglich am Kaffeedesch. Et wor koot vör 9 Ohre un zofällig feel minge Bleck op der Kalender. Do stund „24“. Also wor hück der 24te. God! Kaffeedrinke es doch jet Schönes. – Plötzlich daach ich, mich triff der Schlag. Der 24te? Wat för ene 24te?
Doch nit…? Nä, ne? – Doch!

Mir hatten Dezember, et Johr wor eröm un op eimol wor Hellige Ovend. Gester noch wor noch alles em Lut un hück es Hellige Ovend. Jo zapperlut, dat dat immer esu plötzlich kumme muss! Domet kann doch wirklich keiner rechene! Künne die nit vürher jet sage? Su ene Tipp wie: „Et es bal esu wigg, de Chressdäg stonn vör der Dür. Et gitt noch vill zo dunn!“ Nä, nix, keiner säht jet!

Alsu god, et wor Hellige Ovend, do wor jetz och nix mih dran zo mache.
Et wor evvens esu.

Wo es dat Geschenk för ming Frau?  
Wat för e Geschenk, do Doof. Do häs doch kei gekauf. Ming innere Stemm hoot sich ziemlich unfründlich an. Ich fohlten, wie et vun hinger der Röggen erop an ze kribbele fing, dann vun hingen noh vör övver der Kopp un dann en et Geseech. Ich muss irgendwie beklopp usgesinn han. Ming Frau luurten mich an un frogten: „Wat es? Do häs jo nen rude Kopp. Föhls’de dich nit?“

„Ich muss noch ens noh Kölle. Nix Wichtiges, nor en Kleinigkeit. Bes nohherr!“ kräht ich erus. Un domet wor de Rauh am Engk. Flöck noch jet fresch gemaht, eren en de Klamotte un av en de Stadt.  
Op der Scheldergass aangekumme, feel mer zoeesch op, dat de Stadt schwatz vun Minsche wor. Mössen die och noch Geschenke kaufe? Dann wor ich winnistens nit allein. Ich fingk an zo övverläge, wat sich ming Frau dann gewünsch hatt. – Nix! Se hatt sich „Nix!“ gewünsch.  Dat sin de beste Geschenke – un dann noch jet nett engepack! Hatt se nit ens medden em Johr esu ganz nevvenbei jet gesaht, wat se gän dät han? Nä, nix! Odder et feel mer nit en. Jedenfalls stund ich op der Scheldergass und woss nit, wat ich mache sollt.  
Jo, secher gitt et op d’r Scheldergass en Häd Gold- un andere Geschäfte, wo et allerhands ze kaufe gitt. Ävver wann de nix weiß, nötz der dat och nix. Trotzdem han ich en de Schaufinstere erengeluurt. Ich han och vill gesinn – ävver nix erkannt. Jet sinn un jet erkenne sin wal doch zwei Paar Schohn. 
Ich kom mer vür, wie beim Stritze erwisch: Ich hatt e schläch Gewesse. Dat hatt mer grad noch gefählt. Woröm feel mer dann nix en? Ganz in Gedanke gingk ich de Schildergass Richtung Nümaat erop.

Parfüm! 
Wie ene Bletz us bloem Himmel trof mich dä Gedanke. Parfüm geiht immer. Wann mer nix weiß, käuf mer Parfüm. Wat nemmp de Frau? Chanel? Prima, dat krigge mer hin. God, dat ich mich erinnere kunnt, wat ming Frau för e Parfüm nimmp!  
Et es nor esu: Wä sich an esu jet erinnere kann, däm falle och noch andere Sache en: „Kumm mer bloß nit met Parfüm noh Hus!“ hat ming Frau mer e paar Woche vör Hellige Ovend gesaht. „Wann ich alles esu vill hätt wie Parfüm, dann hätte meer kein Plaatz mih em Huus!“ Dä! Dat wor et dann. Kei Parfüm un kein gode Idee. 
Ich woss nit, wohin ich gingk, ävver op eimol stund ich beim Karstadt en der Hushaltsabteilung. Wie kom ich dann dohin? Egal, jetz wor ich do und dät mich ömlore. Jo, jet Nötzliches wör och nit schlääch. Jet, wat mer immer bruche kann. Un wat schön ussüht. Ich leef hin un her, luurten links un rächs un dann hatt ich et: Et wor nötzlich, sohch god us un mer hatten et noch nit.   
Glöcklich gov ich ming Nüssele an der Kass av un leet mer dat Geschenk noch jet nett enpacke. Om Heimwäg kom mer „Oh, du fröhliche“ en der Kopp. Et wor e schön Geföhl – et wor Weihnachte! – Wann et jetz noch schneien dät…… Ävver dat wor dann wal doch zovill verlangk.     

Weihnachte es keiner gän allein. En der Nohberschaff wonnten ene Junggesell, der Will. Un meer hatten et uns zick e paar Johre zor Gewende gemaht, dat am Chressdach der Will bei uns kom, weil hä kein Famillich hatt. Su en Lück krigge op Chressdag, wann se ganz allein zo Huus setze, et ärme Dier. Do kummen se dann op blöde Gedanke.
Jo, un desderwägen wor der Will bei uns doheim un dät met uns Helligen Ovend fiere.

Ming Frau hatt jet Leckersch gekoch un mir soßen genöglich am Desch. Ne gode Droppe Wing gov et och. Dat muss sin, och wann mer et janze Johr övver leever Kölsch drink. Alsu, mir hatten lecker gemüffelt un gesüffelt un jetz sollt Bescherung sin. Zoeesch kom der Will dran. En Kleinigkeit unger erwahse Minsche, ävver mer freut sich. Dann kräht ich ming Geschenk un dann kom ming Frau an de Reih.

Ich wor ganz opgeräg. Hoffentlich hatt ich ehre Geschmack getroffe. Ov se sich freut? Künnt sin. Wie se dat Packet soh, fingk se ze lache an. „Do häs mer doch wal nix för ding Ieserbahn geschenk?“, meinten se. Och, dodran hatt ich noch ja nit gedaach. Hätt ich och selver drop kumme künne. Un dat Packet so och esu uus, als ov jet vun d’r Ieserbahn dren wör. 
„Nä, mach Der kein Gedanke. Met minger Ieserbahn kann ich Dich doch et ganze Johr opräge. Dat deiht mer am Chressdag nit!“. Ich wor ganz weihnachtlich un sanf. Met Griemele gov se sich dran, dat Packet op zo maache. 
Wie se dat Enpackpapier avgerisse hatt, woss ich, dat dä Hellige Ovend gelaufe wor. Dä fründliche Usdruck op däm fründliche Geseech vun minger Frau wor fott. Vun jetz op tirek.  
Met dudem Bleck saht ming Frau: „Wat es dat dann?“

Met dä Wööd dät sich en Kält em Raum breid maache, wogäge de Luff am Nordpol subtropisch es. Ich hatt e Geföhl, als ov plötzlich Dür und Finster opgesprunge wöre un de drei Ieshellige me’m Züff durch unser Esszemmer de Springprozessiun maache däten. Zwei vör un eine zeröck. Kaum dat et Züff am Finster erus wor, kom de Pankratius an de Dür widder eren gehöpp.

Ich moht eesch schlecke un dann kräht ich ohne Stemm erus:‘
„En Wärmhalteplaat. Es die nit schön?“

Wat dann kom, wäden ich im Levve nit vergesse. De Stimmung wor fott un keiner woss wohin se gegange wor. Op ener Beerdigung wor et löstiger wie bei uns doheim. Et gingk esu wigg, dat ich die Wärmhalteplaat widder in et Packet gedon un se dann drussen em Hoff en de Mülltonn geklopp hatt. Dat ich op dem Wäg no’m Hoff nen Nohber trof, dä mer „Fröhliche Weihnachten“ ansagen dät, well ich he nur nevvenbei bemerke.
Ich weiß nit, wat ich däm als Antwoot gegovven han. 
Dann es ming Frau erus en der Hoff un hollten dat Corpus delicti widder eren. 
Mer soßen am Desch öm dat Packet eröm. Der Will wor am kriesche, ming Frau vertrok kein Mien un ich luurten wie e Kälvche. Kald wor et im Zemmer, dat han ich ävver, gläuv ich, ald gesaht. Ich wollt fott. Wohin wor egal, nor fott.  
Et Telefon ging. Ming Frau hov av un hooten schweigend en der Hörer eren. Dann saht se met ener Stemm wie ene Scharfrichter: „Eine Warmhalteplatte. Mein Mann hat mir eine Warmhalteplatte geschenkt. Ja, frohes Fest noch. Tschö!“ 
Dann luurten se mich aan un saht spetz: „Dat wor et Dagmar! Weiß Do, wat dat dusselige Hohn vun singem Tuppes krägen hätt? Ene Brilli! Un ich krige en Wärmhalteplaat. Wat han ich mich geschamp! Dat setz jetz zohus un laach sich kapott. Un ich han en Wärmhalteplaat!“ 
Ich wor fix un fäädich. Wann doch jetz bloß de Ääd opgingk. Mer soße em Zimmer eröm, sahten nix un däten av un zo am Glas nippe.  
Dat Telefon ging noch e paar Mol. Wahrscheinlich hatt dat Dagmar all uns Fründe aangerofe un se opgehetz, bei uns ens zo froge, wat et dann zo Weihnachte gegovven hatt. Su en Oos! Un jedesmol die Stemm vun minger Frau: „Eine Warmhalteplatte!“  
Irgendwann, vill später am Ovend kunnt ich dann esu jet wie en Rechfertigung avgevve. Ich han vill geschwaadt un ming Frau kräht sich dann och lantsam widder en. Se kunnt och esugar ald ens widder griemele. Ävver et wor mügelich, dat dat bloß am Wing log.  
„Do hätts mer besser nix geschenk.“, saht se dann. „En Wärmhalteplaat schenk mer sich, wann mer fresch verhierod es un nötzliche Sache wichtig sin. Mir sin ävver doch schon esu lang verhierod un han alles. Un wat mer em Huushald nit han, künne mer uns kaufe. Zom Chressfess wör jet Persönliches vill schöner gewäse. Et muss jo nit tirek ene Brilli sin!“ Paaf, dat soß!  
Der Will hät dann och irgendwann opgehoot zo kriesche un es gegange. Nit ohne uns zo sage, dat hä doch enttäusch wör. Hä hatt sich esu e schön Fess vürgestallt in Harmonie un nit esu ene Dress wie bei uns doheim. Ävver hä wör uns immer noch god, meinten hä un luurten ming Frau dobei an. An der Dür saht hä dann zo mer: „Domm Sau!“ 
Ming Frau un ich han uns dann ävver doch widder verdrage. Un e paar Woche später kunnte mir esugar alle zwei dodröver laache. Un im nöhkste Johr –  der Will wor och widder do – kräht se dann vun mir zo Weihnachte för die Wärmhalteplaat en Verlängerungsschnur geschenk. Do hatt ich dann jet Glitzeriges drangeknuf.  
Ich gläuven, ming Frau hätt sich dä Chressdag met der Wärmhalteplaat doch zo Hätze genomme un sich övver die Verlängerungsschnur richtig gefreut. Jedenfalls hät se sich nit beschwert! Un dat es gägen dat Johr dovür doch och ald jet, odder? 
Un die Wärmhalteplaat? Jo, die es bei uns bei jeder Gelägenheit in Betrieb. Se es wal doch e schön Deil un nötzlich es se och!

HTML Snippets Powered By : XYZScripts.com